جنگ تجاوزکارانه اسرائیل و پاسخ مشروع ایران
سخنگوی محترم وزارت خارجه تجاوز اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای و غیرنظامی ایران را محکوم کرد و خواستار اتحاد جهانی برای مقابله با متجاوز شد
.
جهان باید متحد شود تا با متجاوز مقابله کند
تهران – در سحرگاه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، اسرائیل حمله‌ای نظامی‌گسترده و بدون تحریک علیه ایران آغاز کرد. این اقدام به هر تعریفی یک تجاوز آشکار بود. اسرائیل با حملات هماهنگ هوایی، موشکی و پهپادی، محله‌های مسکونی، زیرساخت‌های غیرنظامی، نهادهای عمومی و تأسیسات هسته‌ای تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) را هدف قرار داد.
این اقدامات نقض جدی و غیرقابل‌انکار حقوق بین‌الملل، به‌ویژه حقوق بشردوستانه بین‌المللی، حقوق بشر بین‌المللی و منشور سازمان ملل متحد است. در یکی از فجیع‌ترین موارد، حمله اسرائیل به یک ساختمان مسکونی منجر به کشته شدن ۶۰ غیرنظامی، از جمله ۳۵ کودک و زن، شد. در موج جدیدی از عملیات نظامی، اسرائیل همچنین زیرساخت‌ها و سایت‌های صنعتی را هدف قرار داد.
بهانه اصلی این حمله، برنامه هسته‌ای ایران بود. همان‌طور که بارها توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تأیید شده، تأسیسات هسته‌ای ایران صرفاً برای مقاصد صلح‌آمیز استفاده می‌شوند و تحت جامع‌ترین و دقیق‌ترین رژیم بازرسی بین‌المللی قرار دارند. هدف قرار دادن این تأسیسات هسته‌ای غیرنظامی تحت پادمان‌های آژانس توسط رژیم اسرائیل، یک اقدام تجاوزکارانه عمدی و نقض آشکار حقوق بین‌الملل و چارچوب قانونی حاکم بر ایمنی و امنیت هسته‌ای است.
رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، در جلسه اضطراری اخیر شورای امنیت سازمان ملل متحد تأکید کرد که قطعنامه‌های کنفرانس عمومی آژانس (GC(XXIX)/RES/444 و GC(XXXIV)/RES/533) به‌وضوح بیان می‌کنند هرگونه حمله مسلحانه به تأسیسات هسته‌ای اختصاص‌یافته به مقاصد صلح‌آمیز، نقض منشور سازمان ملل، اساسنامه آژانس و اصول بنیادین حقوق بین‌الملل است. این قطعنامه‌ها خطرات جدی چنین حملاتی برای ایمنی و امنیت هسته‌ای را برجسته کرده و تأثیر عمیقاً بی‌ثبات‌کننده آن‌ها بر صلح منطقه‌ای و بین‌المللی را نشان می‌دهند.
ماهیت این حمله هیچ‌گونه ابهامی‌باقی نمی‌گذارد: این یک اقدام تجاوزکارانه در نقض مستقیم حقوق بین‌الملل است. آستانه قانونی به‌وضوح نقض شده است.
رژیم اسرائیل سابقه‌ای طولانی و مستند در استفاده غیرقانونی از زور علیه کشورهای مستقل دارد. هدف قرار دادن مکرر جمعیت غیرنظامی، زیرساخت‌های حیاتی و سایت‌های حفاظت‌شده، نشان‌دهنده تحقیر سیستماتیک اصول مندرج در منشور سازمان ملل است. این حمله اخیر یک رویداد منفرد نیست؛ بخشی از سیاستی مداوم است که اجبار را به سلاح تبدیل کرده و آشکارا نظم حقوقی بین‌المللی را به چالش می‌کشد. حاکمیت قانون نادیده گرفته نمی‌شود—بلکه عمداً در حال تخریب است.
باید زمینه گسترده‌تر رفتار رژیم اسرائیل را به رسمیت شناخت. اسرائیل در حال حاضر در دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) به اتهام ارتکاب نسل‌کشی در غزه تحت رسیدگی قرار دارد و رهبری ارشد آن، از جمله نخست‌وزیر بنیامین نتانیاهو، با اتهامات معتبری در زمینه جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت مواجه است، از جمله هدف قرار دادن عمدی غیرنظامیان، استفاده از گرسنگی به‌عنوان روش جنگی و اعمال سیستماتیک مجازات جمعی. این‌ها حوادث منفرد نیستند. آن‌ها بخشی از سیاستی پایدار از سرکوب نظامی‌شده، مصونیت نهادینه‌شده و بی‌اعتنایی به اصول بنیادین حقوق بین‌الملل، از جمله حقوق بشر و حقوق بشردوستانه، را تشکیل می‌دهند.
در زمانی که اعتبار نظام بین‌المللی تحت نظارت شدید قرار دارد، اعمال گزینشی اصول حقوقی و اتکا به مصلحت‌اندیشی سیاسی، ارزش‌های بنیادین ثبات، پاسخگویی و حاکمیت قانون را تهدید می‌کند.
در پاسخ به تجاوز غیرقانونی و بدون تحریک رژیم اسرائیل، جمهوری اسلامی ایران به‌صورت قانونی از حق ذاتی خود برای دفاع از خود، طبق ماده ۵۱ منشور سازمان ملل متحد، استفاده کرد. این حق بنیادین به یک دولت اجازه می‌دهد در صورت مواجهه با حمله مسلحانه، از حاکمیت و تمامیت ارضی خود دفاع کند. پاسخ ایران کاملاً مطابق با اصول و پارامترهای تعیین‌شده توسط حقوق بین‌الملل بود و اطمینان حاصل شد که اقداماتش سنجیده، ضروری و متناسب با شرایط باشد.
به‌طور خاص، پاسخ ایران با دقت تنظیم شده بود تا متناسب با تهدید و حمله نظامی اسرائیل باشد. این پاسخ صرفاً اهداف نظامی مشروع، از جمله مراکز فرماندهی و کنترل، تأسیسات نظامی استراتژیک و زیرساخت‌های عملیاتی مستقیماً مرتبط با حمله غیرقانونی را هدف قرار داد. ایران در تمام مدت، به‌طور کامل به قوانین حقوق بشردوستانه بین‌المللی پایبند بود و به حداقل رساندن خسارات جانبی را در اولویت قرار داد.
ناکامی‌شورای امنیت سازمان ملل در پاسخ قاطع به این اقدام تجاوزکارانه، نشان‌دهنده تخطی از مسئولیت بنیادین آن برای حفظ صلح و امنیت بین‌المللی است. در موارد گذشته، شورا به‌سرعت و به‌اتفاق آرا عمل کرده است. به دنبال حمله اسرائیل در سال ۱۹۸۱ به رآکتور هسته‌ای اسیراک عراق، شورا قطعنامه ۴۸۷ را تصویب کرد که این حمله را محکوم کرده و بر حرمت تأسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز تأکید نمود. این سابقه همچنان بدون ابهام است. قانون همچنان روشن است. اما امروز، شورا فلج شده است—مذاکرات آن تحت فشار سیاسی و سپر حفاظتی ارائه‌شده توسط گروه کوچکی از کشورهای قدرتمند متوقف شده است. این بی‌عملی پایه‌های نظام چندجانبه را تهدید می‌کند.
ایران از جامعه بین‌المللی می‌خواهد این اقدام تجاوزکارانه را محکوم کند و تعهد خود به منشور سازمان ملل و اصول بنیادین حقوق بین‌الملل را مجدداً تأیید می‌کند. حاکمیت غیرقابل‌مذاکره است. تأسیسات هسته‌ای تحت پادمان‌های آژانس نباید هدف قرار گیرند. نیروی مسلحانه نباید جایگزین دیپلماسی شود. رژیم اسرائیل نمی‌تواند با نقض‌های مکرر و تحریکات حساب‌شده، قوانین رفتار بین‌المللی را بازنویسی کند. مسیر صلح با پاسخگویی آغاز می‌شود و نظام بین‌المللی باید اراده لازم برای حمایت از آن را به دست آورد.
https://www.tehrantimes.com/news/514377/Israel-s-war-of-aggression-and-Iran-s-legitimate-response
ترجمه غیر رسمی